Waar kunnen we je mee helpen?

Ben je naar iets specifieks op zoek? Vul hieronder je zoekterm in en we helpen je graag verder.

Veel gezocht: CAO Duurzaamheid IZA

Aanbevolen

Werken Nieuws leestijd 1 min

Wijkverpleegkundige Mandy Kamp: ‘We krijgen steeds meer de plek die we verdienen’

Door de ogen van: wijkverpleging in coronatijd

Link gekopieerd naar klembord

Wijkverpleegkundige Mandy Kamp: ‘We krijgen steeds meer de plek die we verdienen’ keyvisual

Wijkverpleegkundige Mandy Kamp

Mandy Kamp is wijkverpleegkundige bij ViVa! Zorggroep in Kennemerland. Daar zorgt ze voor haar cliënten en voor haar team met coaching, training, advies en begeleiding. Het afgelopen coronajaar leidde bij haar tot onzekerheid, ongerustheid en irritatie maar ook tot nieuwe creativiteit, meer verbinding en hoop voor de toekomst.

‘Afschalen, dat is het eerste wat in me opkomt wanneer ik terugkijk naar het afgelopen jaar. We wisten in maart 2020 absoluut niet waar we aan toe waren. We zijn vrijwel direct gaan afschalen tot het absolute minimum. De zorg voor de cliënten is daarbij trouwens nooit in gevaar geweest maar we deden ook niet meer dan strikt noodzakelijk. De terminale zorg ging door en alle cliënten kregen hun medicatie op tijd maar ‘luxe’ zaken als drie douchebeurten per week gingen terug naar een keer per week.’

Drieluik

Dit verhaal is de tweede in een serie van drie. Daarin belichten we de wereld van de wijkverpleging tijdens het afgelopen jaar aan de hand van de indrukken en ervaringen van verschillende direct betrokkenen. 

Lees deel 1 hier terug. 
Lees deel 3 hier terug. 

Drastisch handelen

‘De nieuwe en onbekende situatie zorgde bij ons, en ook bij veel andere zorgpartijen om ons heen, voor radicaal en drastisch handelen in bijvoorbeeld het afschalen van de zorg. Blijkbaar voelden we niet de rust en de ruimte om het even aan te kijken. Dat kwam ook door het idee dat we met die afschaling noodzakelijke ruimte konden creëren voor de nazorg van mensen die uit het ziekenhuis zouden komen. Maar die kwamen niet. Bij de tweede en derde golf hebben we dan ook niet afgeschaald. We hebben overigens wel een noodscenario voor het geval dat.’

‘De afschaling had natuurlijk ook alles te maken met de bezorgdheid over onze cliënten. Die wilden we koste wat kost beschermen. Wanneer we bij de cliënten langs gingen waarbij we corona vermoeden, deden we dat in vol ornaat en met voldoende beschermingsmiddelen. En de bescherming gold ook voor de collega’s. We zijn vanaf het begin zo min mogelijk live bij elkaar gekomen. Dit heeft er ongetwijfeld ook aan bijgedragen dat het qua besmetting bij cliënten en collega’s gelukkig erg is meegevallen.’ 

Tussen neus en lippen

‘De meeste cliënten en hun familieleden reageerden vrij gelaten en begripvol op de afschaling. Dat was fijn. Minder fijn was dat het respect en de voorzichtigheid bij sommige families wel ver te zoeken was. Natuurlijk is het heel vervelend als je je vader, moeder, opa of oma niet mag bezoeken. Maar wij kwamen soms bij cliënten waar het hele huis vol zat. Waar mensen tussen neus en lippen vertelden ‘oh ja, ik ben gisteren positief getest’ of waar werd gezegd dat testen niet nodig was ‘omdat het allemaal wel meeviel.’ 

‘Bijzonder vervelend om daar mee geconfronteerd te worden. Voor de cliënt, voor onszelf en ook voor onze andere vaak nog meer kwetsbaardere cliënten. Het effect van de afschaling op onze cliënten was overigens wisselend. Een flink deel van hen is wel wat achteruit gegaan qua gezondheid en heeft nu ook meer zorg nodig. Een klein deel is min of meer hetzelfde gebleven en een zeer klein deel is zelfs een beetje vooruit gegaan op het gebied van zelfredzaamheid.’

Gelukkig kun je elkaar ook digitaal heel goed steunen, inspireren en vasthouden.

Mandy Kamp \

Wijkverpleegkundige

Optimale routes

‘De grootse uitdaging van het afgelopen jaar was dat we op allerlei gebieden creatief moesten worden. Zo hebben we er binnen de teams voor gezorgd dat we elkaars taken konden overnemen zodat de continuïteit was gewaarborgd wanneer er iemand uitviel. En omdat we bij de tweede en derde golf niet meer wilden afschalen, hebben we ook de meest optimale routes in elkaar gezet. Mede daardoor hebben we de roosters gelukkig altijd rond kunnen krijgen.’

‘Door het vele thuiswerken, hebben we ook op digitaal gebied flink wat stappen gezet. En natuurlijk mis je regelmatig de fysieke aanwezigheid van je collega’s maar digitaal werken levert ook voordelen op zoals veel minder reistijd voor overleg en scholing. Gelukkig kun je elkaar ook digitaal heel goed informeren, steunen, inspireren en vasthouden. Daarnaast heb ik zelf een groot en divers netwerk in de zorg en heb ik allerlei nieuws en ontwikkelingen via verschillende kanalen en invalshoeken gevolgd.’

Verpleegkundigen betrekken

‘Een positieve wending van de laatste tijd is de toenemende steun en waardering voor verpleegkundigen. We krijgen steeds meer de stem en de plek die we verdienen. Het is goed dat organisaties zich steeds beter laten informeren door verpleegkundigen en ze ook betrekken in hun koers. Denk daarbij aan wijkplatforms, expertkringen en chief nursing officers in sommige ziekenhuizen.’

‘Bij VIVA wordt er onder meer flink geïnvesteerd in scholing, tools en trainingen. We zetten met zijn allen mooie stappen om passende zorg op de juiste plek en met de beste ondersteuning neer te zetten. Dat betekent wijkteams meer body  geven, medewerkers in hun kracht zetten en ze doelgericht laten doen waar ze goed in zijn. Daarnaast vragen de transitie van aanbodgerichte naar vraag gestuurde zorg en de grotere inzet  van technologie ook om meer scholing en coaching van medewerkers. Met dit alles kunnen we duurzaam meegaan in de ontwikkelingen binnen de wijkzorg.’   

Je wilt heel graag weer een troostende arm om een cliënt leggen.

Mandy Kamp \

Wijkverpleegkundige

Troostende arm

‘Ik hoop dat we na corona onze creativiteit en de grote betrokkenheid bij elkaar kunnen vasthouden en meenemen. En wat ik heel graag achterlaat, is de fysieke afstand tot cliënten. Het is heel onprettig dat we alles verbaal moesten doen. Je wilt heel graag weer eens troostende arm  om een cliënt heen kunnen leggen. En hopelijk kunnen we ook weer zonder mondkapjes gaan werken. Veel ouderen worden er angstig en onzeker van omdat ze ons slecht kunnen horen en zien.’