“Gek om jezelf op tv te zien – maar ook leerzaam”

Toen Mandy werd gevraagd mee te doen aan de docuserie, hoefde ze niet lang na te denken. “Ik vond het vooral heel bijzonder om te mogen laten zien hoe het écht is om in de zorg te werken,” vertelt ze. Toch was het ook spannend. “De eerste keer dat ik mezelf terugzag, dacht ik: oh nee, klink ik echt zo? Maar mijn dochter riep toen ze zichzelf op tv zag meteen ‘mama, dat ben ik!’ Dat maakte het wel weer leuk.”

Ze wordt inmiddels al herkend op straat, vertelt ze lachend: “Een man sprak me aan toen ik pauze had. Hij had me gezien met zijn hond en zei enthousiast: ‘jij bent dat meisje van de zorg!’ Dat is toch mooi.” Mandy kijkt positief terug op haar deelname aan Zorgen: “Je ziet jezelf terug in situaties waarin je normaal gewoon bezig bent. Dan besef je pas hoe veel je doet en hoe belangrijk dat is – ook al voelt het soms als vanzelfsprekend werk.”

“Het begon bij mijn oma”

De zorg trok Mandy vanuit een persoonlijke ervaring. Toen haar oma in 2021 ernstig ziek werd en tijdens haar laatste dagen thuis verpleegd werd, was Mandy er elke dag bij. “Ik zag hoe bijzonder het werk van de thuiszorg was. Hoe dichtbij je mag komen in iemands leven. Dat heeft me gevormd.” Sindsdien heeft ze verschillende zorgomgevingen meegemaakt, van thuiszorg tot verpleeghuis, en is ze vastbesloten verder te groeien: “Mijn droom is om trauma-verpleegkundige te worden. Eerst op de grond, maar wie weet ook ooit in de lucht: met een traumaheli.”

Een vak dat raakt én trots maakt

Wat Mandy vooral wil laten zien – via de serie én haar verhaal – is hoe veelzijdig het vak is. “Je doet zó veel meer dan alleen basiszorg. Je bent gesprekspartner, luisterend oor, vertrouwenspersoon. En je bent voor veel mensen het vaste gezicht op de dag.” Ze herinnert zich een verpleeghuisbewoner met een gebroken heup die haar haar "beste vriendinnetje" noemde. “Ik was vaak bij haar in haar laatste dagen. Ook in mijn pauzes ging ik langs. Dat ik voor haar belangrijk was, dát maakt dit werk bijzonder.”

Tegelijkertijd kent de praktijk ook uitdagingen. “Je maakt heftige dingen mee. Agressie, schelden. “Dat merk ik bijvoorbeeld nu op de plek waar ik werk, met mensen die door hun ziekte niet altijd meer goed weten wat ze doen. Soms word je echt getest. Maar juist dan zie je hoe belangrijk het is dat je stevig in je schoenen staat en tegelijk warm blijft.”

Begeleiding maakt het verschil

Een rode draad in Mandy’s verhaal is het belang van goede begeleiding. “In mijn tweede jaar had ik iemand – Pamela – die altijd de tijd nam. Ze legde elke handeling uit, hielp me als ik twijfelde, en vroeg ook gewoon: ‘hoe gaat het met je?’ Dat was zó waardevol.” Ze ziet dat ook collega’s openstaan voor wat studenten meebrengen. “We leren op school ook nieuwe dingen – over medicatie, over communicatie. Die kennis kunnen we meteen toepassen en delen. Het is echt een wisselwerking.”

Toch is er ruimte voor verbetering. Als jonge moeder en deels ook mantelzorger voor haar moeder merkt Mandy dat niet iedereen altijd rekening houdt met haar situatie. “Collega’s zijn daarin vaak begripvol, maar op andere plekken liep ik weleens vast. Flexibiliteit is belangrijk – ook om mensen in de zorg te behouden.”