“Na het maken van ‘Dienders’ kreeg ik een e-mail van een student verpleegkunde. Ze schreef: ‘Jullie zouden dit ook moeten doen voor de zorgopleidingen.’ Dat zette me aan het denken. Even later las ik een rapport van de Wetenschapsraad waarin werd gewaarschuwd voor een zorginfarct: als we niets veranderen, zou straks één op de drie mensen in Nederland in de zorg moeten werken. Dat was voor mij de trigger.
Ik ben begonnen met het bezoeken van zorgopleidingen in het hele land, en uiteindelijk kwam ik terecht bij ROC Mondriaan in Den Haag. Wat me daar meteen opviel: studenten uit allerlei wijken en de omgeving van Den Haag, met diverse achtergronden en leeftijden zaten samen in één klas. Een afspiegeling van onze samenleving.”

“Het vergde veel voorbereiding, maar er was veel bereidheid. Samen met de schooldirecteur hebben we zorgorganisaties in de regio benaderd. Iedereen zei ja, op voorwaarde dat we journalistieke vrijheid kregen. Dat vertrouwen hebben we ook gekregen.
We hebben de studenten op een open dag uitgelegd wat we wilden doen. Daar meldde zich meteen een grote groep aan. Uiteindelijk hebben we zeven studenten gevolgd, stuk voor stuk betrokken en gemotiveerde jongeren. En eerlijk gezegd: het hadden net zo goed zeven anderen kunnen zijn: alle zorgstudenten bleken zulke mooie mensen. De motivatie en passie bij deze jonge mensen is echt indrukwekkend.”

“Ja. In het publieke beeld gaat zorg vaak over ziekenhuizen, maar in de praktijk werkt het overgrote deel van de zorgmedewerkers daarbuiten. Wij wilden de breedte van het vak laten zien: van ouderenzorg tot GGZ, van gehandicaptenzorg tot thuiszorg.
Juist dat maakt deze serie zo bijzonder. Het is een veelzijdig en menselijk verhaal geworden. Het gaat over zorgen, over nabijheid, over leven en sterven – thema’s die iedereen raken. Dit is de belangrijkste en mooiste serie die ik ooit heb mogen maken.”

“Beide series zijn ‘coming of age’-verhalen: je volgt jonge mensen die op het punt staan hun plek in de wereld te vinden. Ze worden geconfronteerd met zichzelf en met de realiteit van het vak. Maar de zorg is nog kwetsbaarder. Deze studenten zorgen voor mensen die daar zelf niet voor gekozen hebben. Wat me raakte, is hoe jong veel studenten zijn – sommigen pas 16 – en hoeveel verantwoordelijkheid ze dragen. Vaak werken ze naast hun studie, en zorgen ze thuis voor een ouder of een kind. Een docent zei: ‘We kennen onze studenten eigenlijk te weinig.’ Deze serie laat zien hoe belangrijk het is om oog te hebben voor hun verhalen en hun draagkracht.”

“Onze missie gaat verder dan alleen het maken van een serie. We zijn een impactcampagne gestart, gericht op jongeren, scholen, zorgorganisaties en beleidsmakers. We willen laten zien hoe belangrijk het is om jonge zorgmedewerkers niet alleen op te leiden, maar ook te ondersteunen – praktisch, emotioneel en financieel.
Ik hoop dat de serie bewustwording creëert, en dat het gesprek op gang komt over eerlijke stagevergoedingen, werkdruk en de structurele waardering voor zorgverleners. Want als we deze jonge mensen verliezen, verliezen we ook de toekomst van de zorg.”