‘Ik werkte jarenlang als marketeer. Maar op een gegeven moment was ik daar op uitgekeken. Ik wilde gaan schrijven. Alleen is de schrijversbranche best lastig, dus ik wilde iets unieks bedenken. Zo kwam ik op Glas Werkt. Ik was gewoon te nieuwsgierig en wilde meer beroepen ontdekken. Wat bedrijven aanspreekt om mij in te huren, is de online aandacht die het oplevert. Je maakt de beroepen, die soms achter gesloten deuren afspelen, inzichtelijk voor anderen door erover te schrijven. Ik krijg bijvoorbeeld regelmatig de vraag van mensen: ‘Waar kan ik solliciteren voor dit beroep?’ Ik heb inmiddels gewerkt bij o.a. een schoonmaakbedrijf, een uitvaartonderneming, de horeca, de voedselbank en nu dus de zorg. Daar heb ik gevonden waar ik onbewust allang naar op zoek was, een activiteit die minstens zoveel voldoening geeft als schrijven.’

‘Ik heb een website waar ik in 400 woorden over mensen schrijf. Wie ben je, wat doe je en waarom? Deze mensen vind ik meestal via de organisatie waarvoor zij werken. Via LinkedIn heb ik contact opgenomen met de regiomanager van zorgorganisatie Libertas en vroeg of ik over zijn collega’s mocht schrijven. Dat mocht en lukte vrij vlot. Vrij snel daarna kreeg ik de vraag of ik niet een jaar bij hun wilde werken. Mijn dochter werkt in de zorg, dus ik was wel geïnteresseerd. Ook omdat corona net was uitgebroken. Mijn dochter zei nog: pap, dat is niks voor jou. Ik heb mij daar niet door laten tegenhouden en ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt.’

‘Doordat ik mijn plus-certificaat heb gehaald bij Libertas, kon ik al vrij snel beginnen als helpende plus. Ik kom vaak bij mensen thuis. Mijn taken zijn: wassen, douchen, aankleden, steunkousen aantrekken en medicatie verstrekken. Ik begon rond de zomer, dan is het natuurlijk heel druk. Dus al vrij snel mocht ik alleen op stap. Tussendoor heb ik ook nog een week training gevolgd bij de Nationale Zorgklas. Ik vond het ontzettend leuk dat ik ook echt kon meewerken in de zorg, hierdoor leer je het beroep echt kennen. Er zijn natuurlijk veel werkgevers, zoals in de uitvaart, waar dat niet zo snel kan. En natuurlijk schrijf ik tussendoor over iedereen die ik in mijn werk tegenkom.’

‘Het is heel waardevol werk. Het zegt natuurlijk al genoeg dat ik in de zorg wil blijven werken. Het contact met mensen vind ik heel mooi. Iedereen heeft een heel eigen levensverhaal. Dat vind ik bijzonder, helemaal om over te schrijven. Doordat je als helpende veel bij de mensen thuiskomt, bouw je ook snel contact op. Tijdens corona was ik soms de enige persoon die een client op een dag zag. Misschien komt het door mijn leeftijd, maar we voelen elkaar goed aan.’

‘Ik ben altijd op zoek naar het menselijke verhaal achter een persoon. Hoe is het leven verlopen? Je ziet dat mensen ouder worden. Dement worden is bijvoorbeeld echt niet leuk. Dat is soms best confronterend om te zien. De een verzet zich tegen ouder worden, de ander beschrijft het als een levensweg. En je hebt ook mensen die nog middenin het leven staan. Laatst had ik een client, die was universitair docent. Fysiek was hij oud, maar mentaal was hij nog zo slim. Dat vind ik dan zo mooi om te zien. Oftewel: genoeg inspiratie om over te schrijven.’

‘Jazeker. Wat mij opviel is dat bij thuiszorg de druk hoog is. Als helpende heb ik daar zelf minder last van. Maar als verzorgende IG (en alles wat hoger is) is het pittig. Er is veel werkdruk, constante bijscholing, veel afspraken en overleggen. Wanneer een collega ziek is, moet je bijspringen. Dat heeft allemaal impact.’

'In de wijk zou meer ruimte moeten zijn voor menselijk contact. De focus ligt nu erg op efficiëntie en zoveel mogelijk mensen helpen in korte tijd. Het snelst wordt dan ingekort op het menselijke aspect, het stukje welzijn. Maar als zorgprofessional voelt dat niet goed. Vaak ben je de enige persoon die iemand ziet, daar wil je de tijd voor nemen. Zorgorganisaties kunnen daar weinig aan doen, vind ik. Er ligt zeker een verantwoordelijkheid bij de politiek en zorgverzekeraars. Maar ouderen verdienen zeker die extra aandacht.’