Mijzo levert dit jaar geen kwaliteitsindicatoren aan; dit om tijd te winnen voor medewerkers om aan noodzakelijke zorg te besteden. Maar ook omdat we weten dat zorgmedewerkers deze kwaliteit goed ingebed hebben in hun werk. We hoeven dit niet te controleren. Dit leverde een aanwijzing op de van toezichthouder NZa. Dat is een voorbeeld van een Mexican standoff. Een metafoor afkomstig uit het recente RVS-rapport 'is dit wel verantwoord?'.  

‘In een mexican standoff wijst iedereen naar elkaar en niemand weet meer waar de oorzaak van het probleem ligt. En ondertussen staat het dus stil. Wat wij proberen is een stap voorwaarts te zetten, maar als je het inderdaad anders doet als organisatie, durft niemand te zeggen dat het ‘oké’ is. Wat er nodig is, is dat stelselpartijen het aandurven om dingen los te laten of op te schorten, en in gesprek te gaan over wat er dan zichtbaar wordt. Alleen dan kunnen we samen uitvinden hoe het anders kan.” We moeten het huidige systeem verlaten, maar er is nog geen echt beeld van het nieuwe. Dat vinden velen lastig en belemmert transformatie.’

‘Nou, misschien wel in zekere zin. Wat hebben we van elkaar nodig en hoe kan het eenvoudiger?  Het is in elk geval niet zo dat zorgbestuurders zich nergens meer aan zouden willen houden. Maar de regels moeten wel bijdragen aan het grote maatschappelijke doel. Ze moeten een middel zijn om dat te bereiken, geen doel op zich. Wat hebben we als maatschappelijke partijen van elkaar nodig om op passende wijze te voldoen aan de zorgvraag die op ons afkomt? Het huidige systeem moet worden herzien want het bemoeilijkt nu alles. Gelukkig zien de stelselpartijen dat ook in. NZa, CIZ en Zinl brachten onlangs een Werkagenda Passende Zorg uit, waarin o.a. staat: "We willen samen met het ministerie van VWS onderzoeken hoe we het stelsel kunnen vereenvoudigen. Uitgangspunt moet zijn dat het systeem zo is ingericht dat er meer tijd en middelen overblijven ten behoeve van de zorg aan cliënten.” Dat is een mooi startpunt!’

'Dat ze hun rol zullen nemen om de zorg verder te helpen! Dat ze de “ongemakkelijke waarheid” op tafel leggen en dat we die samen onder ogen komen en daar naar handelen. We zitten met een erfenis van systeemdenken, vooral gestoeld op georganiseerd wantrouwen. We zullen met elkaar op een gelijkwaardige manier het gesprek hierover voeren.” En in dit geval echt gaan van controle naar vertrouwen.'

‘Ik zou willen zeggen: leg je niet neer bij ‘dat het nou eenmaal verplicht is’ en ga niet zitten wachten. Blijf gewoonten ter discussie stellen die niet meer passen bij de maatschappelijke opgave. Heb lef als bestuurder en kijk naar de mogelijkheden, en ga vanuit verantwoordelijkheid het gesprek aan met betrokkenen en stakeholders. We staan als samenleving voor een opgave waarin we elkaar hard nodig hebben. Transformatie komt er alleen als we durven!’