‘Toen ik begon ging het er fel aan toe in de vaste commissie voor VWS’, zo herinnert GroenLinks-PvdA Kamerlid Corinne Ellemeet zich. ‘Ik verving Linda Voortman die met zwangerschapsverlof ging. In de commissie zaten Kamerleden met veel kennis die de discussie niet uit de weg gingen. Kamerleden als Renske Leijten (SP), Mona Keijzer (CDA), Fleur Agema (PVV) en Vera Bergkamp (D66).’ Maar ook Ellemeet wist zich al snel te mengen in het debat en schuwde de discussies niet. Ouderenzorg werd al snel een speerpunt.

Haar maidenspeech in 2014 zette de toon voor de invulling van haar Kamerlidmaatschap: ‘[…] Zo heb ik mij voorgenomen niet te zwichten voor de Haagse reflex. De reflex van politiek Den Haag om snel, zo snel mogelijk, en zogenaamd zeer daadkrachtig te reageren op een incident. Die reactie bestaat dan vaak uit maatregelen om de controle over wat zich ergens afspeelt te vergroten, door nieuwe regels en nieuwe verantwoordingssystemen. […] Deze Haagse reflex pakt een probleem niet bij de wortel aan, kijkt niet naar de óórzaken, en zadelt de betrokken mensen en instellingen vaak op met nóg meer problemen, nóg meer bureaucratie.’

Iets bereiken in de Tweede Kamer voor de praktijk vraagt volgens Ellemeet veel geduld. ‘Het is een kwestie van een lange adem. Al vanaf het begin hamerde ik bijvoorbeeld op de relatie tussen ouderzorg en woningbouwbeleid. De staatssecretaris of minister van zorg wees altijd maar weer naar het ministerie van Binnenlandse Zaken of omgekeerd. Dankzij goede samenwerking tussen mij en collega’s én de ouderenzorg wisten we het voor elkaar te krijgen dat er een woon-zorgakkoord kwam. Eindelijk concrete afspraken over woningen voor ouderen.’

‘Ook focuste ik me als Kamerlid op enkele grotere thema’s, één daarvan was de ouderenzorg. Het was de tijd dat er veel actieplannen vanuit het ministerie van VWS gepresenteerd werden. Ik wilde niet alleen maar reageren op telkens weer een nieuw actieplan, maar ik wilde verbeteringen bereiken voor ouderen en zorgprofessionals vanuit een eigen visie. Daarvoor ben ik eerst heel veel gaan praten met mensen uit de praktijk, met verpleegkundigen en verzorgenden, met artsen en hoogleraren, met bestuurders. Niet alleen deed ik zo veel kennis op, ook kreeg ik zo een netwerk waar ik mijn hele Kamerlidmaatschap op terug heb kunnen vallen. De visie op ouderenzorg heb ik uiteindelijk opgeschreven in mijn initiatiefnota ‘Lachend Tachtig’.’

‘Het is mooi te zien dat onderwerpen waar ik me lang voor in heb gezet, vanuit een progressieve politiek, breder draagvlak hebben gekregen. Iedereen heeft het nu over passende zorg, maar toen ik de discussie aanging over medisch overbehandelen van ouderen, werd ik verguisd. In het begin stond ik soms alleen, maar doordat ik vanuit de inhoud en overtuiging politiek bedreef, kreeg ik wel steeds meer bijval. En inmiddels is het bespreken van welke behandeling het beste past wel steeds meer onderwerp van gesprek tussen ouderen, hun naasten en artsen.’

‘Een ander onderwerp rond de zorg voor ouderen waar ik trots op ben is de wijkverpleging. Heel belangrijk om mensen thuis zorg te kunnen bieden, ziekenhuiszorg te voorkomen en huisartsen te ontlasten. Steeds opnieuw heb ik aandacht gevraagd voor het feit dat er wel geld wordt gereserveerd voor wijkverpleging, maar dat dit niet volledig wordt ingezet. Een deel van dat budget blijft jaar na jaar liggen op de plank bij zorgverzekeraars. Hoe kan dat? Door er steeds weer over te beginnen bij debatten en er schriftelijke vragen over in te dienen, bleef het wel politieke aandacht krijgen. En zo zie je dat onlangs de hele Tweede Kamer in een motie opriep om meer te investeren in wijkverpleging. Dat is het effect van doorzetten, doorzetten en doorzetten.’ 

‘Ik begrijp niet dat niet iedereen ervan doordrongen is hoe groot de uitdaging is. Naast klimaat, wordt de zorg voor thuiswonende ouderen dé grote politieke uitdaging voor de komende jaren. En toch zie ik veel te weinig urgentiebesef. We weten al heel lang dat dit eraan komt, die enorme stijging van het aantal ouderen dat zorg nodig heeft, de dubbele vergrijzing die ook zorgt voor tekorten op de arbeidsmarkt. Maar toch is er geen actie ondernomen. Ik mis dat er fundamenteel wordt nagedacht over hoe we als maatschappij mensen vitaal houden, goed laten wonen en zorg en ondersteuning bieden. Dat is heel frustrerend. Het verkiezingsprogramma van GroenLinks-PvdA is het enige dat hier echt uitgebreid op ingaat.’

‘Mijn advies aan mensen in de zorg is: laat je horen! Er zit ongelofelijk veel kennis bij verpleegkundigen en verzorgenden. En die ervaring doet ertoe. Zorgprofessionals hebben wettelijke recht op zeggenschap (door recent aangenomen initiatiefwet van GroenLinks en de VVD, red.). Zorgbestuurders roep ik daarom ook op te luisteren: luister naar je medewerkers. Ik heb gelukkig wel verandering de afgelopen jaren gezien. Ik herinner me nog dat een chief nursing officer een dag met me meeliep in de Tweede Kamer, die rol was er eerst nog niet.’