Nieuws
Door de ogen van
‘De zorg wordt niet slechter als je het anders gaat organiseren.'
Wijkverpleegkundige Elina over hoe ze de Living Labs heeft ervaren en de successen die ze hebben behaald
‘De zorg wordt niet slechter als je het anders gaat organiseren.' keyvisual
Wanneer alles mag en kan. Wat zou er dan mogelijk zijn? Hoe zou je de zorg voor ouderen dan organiseren? Dat is waar Elina Groot-Hofstede, wijkverpleegkundige bij Woonzorggroep Samen, vanuit haar rol betrokken bij is in het Living Lab in Warmenhuizen. Branchevereniging ActiZ initieerde Living Labs om nieuwe ideeën te toetsen in de praktijk.
Buiten de kaders
Al ruim 12 jaar werkt Elina in de extramurale zorg, sinds 2019 als wijkverpleegkundige in Warmenhuizen. Toen het Living Lab in ‘haar’ dorp startte, werd ze door aanjager Sigrid al gauw betrokken. Van brainstorm tot buurtbijeenkomst: Elina praatte mee over wat er mogelijk zou zijn als alles kon. ‘Dat buiten de kaders denken was voor mij wel uitdagend. Je zit al heel snel in ‘ja maar’. Dit kan niet, of dit mag niet. Ik moest eerst heel erg de knop omzetten en echt gaan denken in: als alles mag, wat wíl je dan. Dat was heel erg leuk.’ Maar het was soms ook lastig om die knop om te zetten. ‘Je wordt toch altijd wel gestuurd door bijvoorbeeld de zorgverzekeraar of de organisatie’, antwoordt Elina. ‘Iedereen heeft zijn eigen belangen. Daartussen manoeuvreer je als wijkverpleegkundige, om het voor alle partijen zo goed mogelijk te doen. Je team wil dit, de cliënt wil dat. Dat ben ik zo gewend.’
Loslaten
‘Het gaat ook over regels en afspraken die je hebt gemaakt’, vervolgt Elina, ‘die ik in het Living Lab moest loslaten.’ Dat de wijkverpleegkundige al zo lang in het vak zit, speelde ook mee. ‘Als wijkverpleegkundige ben je de spil van de zorg in de wijk. Er zijn niet veel kaders, maar de kaders die we hebben gekregen zijn echt je houvast. Dat je die dan ook moet loslaten, is echt wel even een hele andere manier van kijken naar de zorg.’ Het kwartje viel door het gewoon te doen. ‘Als je voor een organisatie werkt, kost het soms best wel veel tijd voordat iets doorgevoerd wordt. Vaak hebben meerdere mensen er nog wat over te zeggen. In het Living Lab was dat niet. Dat was heel lekker: wat we bespraken zijn we gewoon gaan doen, en: het werkte. Met Sigrid als aanjager was dat een heel fijn proces.’
‘De zorg wordt niet slechter als je het anders gaat organiseren. Er is zoveel meer mogelijk als je buiten de regels en kaders omgaat en omdenkt.’
Wijkverpleegkundige
Kleine successen
Het Trefpunt is wat Elina betreft één van de mooiste resultaten. Hoewel het nog niet zo lekker loopt als dat de organisatie graag zou willen. ‘Maar als ik kijk naar wat we allemaal hebben gedaan en bereikt, dan is dat eigenlijk heel veel. Dat zijn heel veel kleine successen waar we stil bij mogen staan.’ Waar ze trots op is? ‘We hebben de bewoners een stem gegeven. We hebben de cliënten een stem gegeven. We hebben mantelzorgers en netwerken een stem gegeven. En we hebben onze samenwerking met ketenpartners echt aanzienlijk verbeterd. We weten elkaar nu allemaal te vinden.’ ‘We hebben nu veel meer directe lijntjes. Doordat je op het Trefpunt met elkaar samenwerkt en elkaar daadwerkelijk ontmoet, maakt de verbinding veel gemakkelijker. Dat is echt een hele grote winst.’ En wat Elina er zelf van heeft geleerd? ‘De zorg wordt niet slechter als je het anders gaat organiseren. Die vaste gebaande paden zijn één manier om naar de zorg te kijken. Maar er is gewoon zoveel meer daarbuiten, als je buiten de regels en kaders omgaat en omdenkt.’
Waan van de dag
Dat het Living Lab is ingegeven vanuit de vraag hoe we de zorg kunnen blijven verrichten, snapt Elina. De tekorten komt zij dagelijks tegen in de praktijk. ‘Maar je moet er wel voor waken dat je innovaties gaat zien als een verkapte bezuiniging’, waarschuwt Elina. ‘Ik zie het echt als een verbetering van de zorg, en een verbetering van samenwerking. Daar ligt de kracht. Daar moet je mensen ook in meenemen.’ Dat is nog best lastig, vertelt Elina. ‘Iedereen werkt hard en veel. Dus ik wil mijn collega’s ook niet belasten met dingen die daarbovenop komen. Soms is het voor mensen moeilijk te begrijpen dat je eerst tijd en energie in iets moet investeren, om er later profijt van de hebben. En medewerkers zitten natuurlijk ook in de waan van de dag. Dan is er niet altijd tijd over om met nieuwe dingen te experimenteren aan de slag te gaan.
Collega’s van nu, cliënten van morgen
De oplossing? ‘We moeten het probleem van te weinig personeel en de groeiende zorgvraag niet alleen in de zorg proberen op te lossen. In Warmenhuizen hebben
we het veel breder getrokken. Het is een vraagstuk van ons allemaal, van de hele samenleving. Dus: hoe kunnen we inzetten op preventie, op zelfredzaamheid,
op samen doen. Zodat we die zorg alleen inzetten als het echt nodig is. Dat vraagt een gedragsverandering van iedereen. Daar kunnen wij als zorgprofessionals
de ambassadeurs van zijn. Immers zijn wij als collega’s van nu, de cliënten van morgen.’ In ieder geval moeten mensen véél eerder dan nu met hun eigen toekomst bezig gaan, stelt Elina. ‘Als je een kindje wil, ga je ook bedenken naar welke kinderopvang die gaat, naar welke basisschool. Je denkt na over hoe je het financieel kan dragen, hoeveel je wilt werken. Dat wordt helemaal gepland. Als je zelf een studierichting moet kiezen, ga je ook bedenken: wat vind ik leuk, wat heb ik ervoor nodig? Maar zodra we ouder worden, ontstaat er een houding van: we zien wel. Terwijl je ook invloed hebt op hoe je ouder wordt. Daarop moet je zelf de regie pakken. Als zorgorganisatie kunnen wij dat aanjagen.’
Elina Groot-Hofstede
Elina is wijkverpleegkundige bij Woonzorggroep Samen en vanuit die rol betrokken bij het Living Lab in Warmenhuizen. Het buiten de kaders denken kwam voor Elina niet vanzelf. Maar, na alle mitsen en maren te hebben overwonnen, werd het leuk. ‘Er is veel meer mogelijk buiten de gebaande paden.’
Nieuws
Nieuws
5 vragen aan
