‘Het is een feit dat we de zorg zoals we die gewend waren, niet meer kunnen blijven leveren’, zegt Westerlaken in het interview. ‘Er komen steeds meer ouderen bij die een beroep doen op professionele zorg terwijl het aantal mensen dat in de ouderenzorg werkt niet toeneemt. Het betekent dat er keuzes gemaakt moeten worden. Het recht op zorg moet beperkt worden om zorg voor de meest kwetsbaren in de lucht te houden. En dat is natuurlijk geen leuke boodschap. Maar zoals het nu gaat is het ook niet eerlijk: we geven mensen een indicatie voor een verpleeghuis, maar tegelijkertijd zegt het kabinet ’er mogen geen verpleeghuisplekken meer bij’. Dus je geeft iemand het recht op een plek die hij niet kan verzilveren. Daar moeten we vanaf. De politiek moet eerlijk zijn en zeggen ’dit kunnen we niet meer waarmaken’.”

Verbeteren wat kan

Uiteraard moet de zorg wel verbeteren wat kan. Westerlaken: ‘We staan voor minder administratieve lasten, meer werkplezier en betere salarissen voor zorgmedewerkers. Maar ook als we dat allemaal voor elkaar hebben als zorgsector ontstaat er een situatie waarbij 1 op de 3 mensen in de zorg zou moeten werken om aan de vraag te voldoen.’ 

Hoe dat moet is een vraag die de politiek moet beantwoorden: ‘Het draait om solidariteit’, zegt Westerlaken. ‘Hoe zorgen we dat de meest kwetsbaren zorg en ondersteuning krijgen? Misschien betekent het wel dat niet iedereen recht op hetzelfde heeft, maar wel dat we ervoor zorgen dat niemand buiten de boot valt.’

Reacties

Op LinkedIn reageren veel mensen uit de zorgsector op het interview. Bestuurder Joyce Jacobs schrijft in een post: ‘Er wordt gelukkig op veel plekken al nagedacht en geëxperimenteerd met zorgzame gemeenschappen/wijken waar ouderenzorgorganisaties een onderdeel dan wel partner zijn. Woonvormen die inclusiviteit omarmen omdat het leefklimaat daar voorop staat, mensen nog iets voor elkaar kunnen betekenen, een waardevol lid blijven van hun gemeenschap ook als er sprake is van zware zorg. De mix maakt dat het leuk blijft voor degene die er wonen, binnenlopen en werken. Het etiketje gewoon loslaten!’ 

Verpleegkundige Gerda van Ginneken van Careyn reageert: ‘Werkend in de thuiszorg is de verandering al goed merkbaar. Het stimuleren van zelfredzaamheid is bij diverse cliënten al een stevige hobbel maar ook bij ons als medewerkers. Opgeleid om te zorgen en nu met je handen op je rug staan lijkt niet makkelijk. Toch vind ik het resultaat vaak ook verrassend. De zorgvrager kan soms echt meer dan zij zelf denken. Het zit in kleine dingen. Zelf heb ik ook flinke zorgen hoe het moet als ik/wij zorgafhankelijk worden. Dit houd mij zeker bezig.’