‘De belangrijkste reden dat ik voorzitter van ActiZ wil zijn, is omdat zorg schaarser wordt en ik me medeverantwoordelijk voel voor de vraag hoe we zorg kunnen blijven bieden aan mensen die dit (het meest) nodig hebben. Op een toegankelijke, betaalbare en kwalitatief goede manier. In Nederland hebben we de zorg voor ouderen en langdurig zieken over het algemeen goed voor elkaar. Dat zie en voel ik ook op werkbezoek, waar ik in het verpleeghuis de zuurkool met lokale ingrediënten mee-eet. Maar ook wanneer ik met de wijkverpleegkundige meerijd en haar aandacht en expertise zie tijdens het verzorgen van wonden en de gesprekken met mensen. Overal waar ik kom vallen de betrokkenheid, expertise en trots mij op. Gelukkig, want de zorg voor ouderen en de zorg in de wijk, zullen gaan toenemen. Passende zorg, de juiste zorg op de juiste plek, preventie: hetgeen wat nodig is, is precies hetgeen waar wij verstand van en ideeën over hebben.’ 

De rode draad is ‘vermaatschappelijken’

'Ik verbaas mij ook. Als ik lees hoe domeinoverstijgende financiering niet van de grond komt terwijl we het wel allemaal hebben over de ‘patiënt of cliënt centraal’. Of wanneer ik hoor hoe er soms binnen één organisatie met minstens 100 verschillende contracteisen per zorgsoort wordt gewerkt (en dat alleen al in de zorgverzekeringswet). En als ik zie hoe er een beroep wordt gedaan op huishoudelijke ondersteuning bij een meneer die 4 kinderen en 10 kleinkinderen in de buurt heeft wonen. Om met ons eigen 10 puntenplan te spreken: het kan en moet anders.'
 

'De rode draad tijdens veel gesprekken, is de noodzaak tot het ‘vermaatschappelijken’ van zorgvragen. De zorgorganisaties zijn niet primair verantwoordelijkheid voor de effecten van vergrijzing, dat is een vergrijzende samenleving. De vanzelfsprekende overtuiging dat je met een zorg- of welzijnsvraagstuk een beroep kunt doen op professionele zorg, moet eraf. Niet alleen omdat het aantal zorgmedewerkers niet toereikend is om de vraag aan te kunnen, maar ook omdat ik geloof in een samenleving die meer kwetsbaarheid toelaat én het nemen van eigen regie beter mogelijk maakt.

Het snel willen oplossen, diagnosticeren of ‘wegstoppen’ van degene met een ondersteuningsvraag, is geen houdbaar model. Onze samenleving kan wat mij betreft winnen aan tolerantie, zorgzaamheid en inclusiviteit. Waarbij er ruimte is voor de vraag achter de vraag, het zien van elkaar, zelf- en samenredzaam zijn. Daar hebben we een ander uitgangspunt voor nodig, waarin wat iemand wél kan en wil centraal staat, in plaats van zoveel mogelijk zorg proberen te bieden op basis van medische indicaties.'

Samen

'Maar zelfs als het ons lukt deze transitie vorm te geven, zullen we te maken krijgen met schaarste. Dat brengt dilemma’s met zich mee, bijvoorbeeld over welke zorg we al dan niet (digitaal) blijven leveren of aanbieden. Dan is het als ActiZ van belang dat we op basis van gemeenschappelijk geformuleerde waarden afwegingen kunnen maken als we voor moeilijke keuzes komen te staan. Zodat we lobby en acties op de korte termijn, vormgeven vanuit een gezamenlijke visie op de lange termijn. Dat kan alleen samen, en dat is precies waar we als vereniging goed in zijn.'