Zorgmedewerkers laten hartenwensen van bewoners in vervulling gaan
Zorgmedewerkers laten hartenwensen van bewoners in vervulling gaan keyvisual
Hartenwens is een project waarin zorgmedewerkers van WoonZorgcentra Haaglanden zelf de wensen van bewoners vervullen. Zo’n wens mag over van alles gaan. Yvonne Baaij, die zichzelf ‘een ouderwetse zorgmedewerker’ noemt, stond aan de wieg van het idee. Zij kreeg hulp van Chrissy Ketler, beeldend therapeut. Naast een mooie ervaring voor de bewoners, geeft het de zorgmedewerkers ook veel voldoening. ActiZ ging met het duo hierover in gesprek.
Hoe is Hartenwens ontstaan?
Yvonne: ’Soms hoor je van bewoners dat ze nog graag iets willen doen, of weet je dat ze vroeger een hobby hadden waar ze niets meer mee doen. Maar omdat hun conditie niet goed meer is en ook omdat familie niet weet hoe ze bijvoorbeeld met iemand met dementie nog op pad kunnen, wordt daar vaak niet vee meer mee gedaan. Begin dit jaar wilde een bewoner zonder familie nog graag een keertje naar Scheveningen. Dat vertelde ik aan Chrissy en zij zei: waarom doen wij dat niet gewoon? We hebben toen een rolstoelbus geregeld en zijn samen met haar naar de zee gereden. Ze was eigenlijk al te slecht hiervoor en had geen energie om uit de bus te komen. Maar toen we zand en zeewater naar de bus brachten, trok dat haar toch over de streep en heeft ze toch de zee gezien en geroken. Hoe fijn is het om dat te kunnen geven! Ze overleed drie dagen na het tripje, maar ook na haar overlijden gaf ons dat veel inspiratie.’
Welke hartenwensen zijn er al vervuld?
Yvonne: ’Je kent je bewoners, dus je weet vaak wat ze leuk vinden. Afgelopen zomer zijn we op pad geweest met twee bewoners die treinen als hobby hebben. Het Spoorwegmuseum was dicht, maar toen hebben we ze gewoon op een station in de trein gezet. Dat vonden ze echt geweldig! Ook de familieleden. We zijn er wel achter gekomen dat het allemaal niet te lang moet duren. Veel van onze bewoners kunnen dat niet verwerken. In de bus zitten en ergens een kopje koffie drinken is voor veel mensen al een hele belevenis. Er staat nog veel op de rol, Avifauna, de kinderboerderij, het park, het pannenkoekenhuis. Maar winter en corona maakt het nu helaas allemaal onmogelijk. Maar we hebben goede hoop dat we het volgend jaar weer gewoon kunnen oppakken.’
Wat brengt het voor de bewoners?
Chrissy: ‘In de eerst plaats geef je de bewoner een fijn moment, ook als ze dementie hebben. We houden herinneringen levend door bewoners steeds de foto’s te laten zien. Daar reageren ze vaak positief op. En we merken dat het iets doet voor hun gevoel van eigenwaarde. Onlangs heb ik hier onderzoek naar gedaan en ik kwam erachter hoe belangrijk het is en hoe het gevoel van eigenwaarde onderschat wordt. Op het moment dat je in het verpleeghuis komt, geef je je eigen regie grotendeels uit handen en daardoor komt je gevoel van eigenwaarde in het geding. Tijdens een gezellig uitje met een bekende medewerker, ben je even niet die cliënt die zorg nodig heeft.’
Hoe verschilt Hartenwens van de dagelijkse activiteiten in het verpleeghuis?
Yvonne: ‘De activiteitenbegeleiders organiseren altijd veel leuke dingen voor de bewoners, maar wij vinden het ook leuk om naast het dagelijkse zorgcontact ook wat persoonlijker contact te maken. We doen iedere dag ons best om het hier zo leuk mogelijk te maken, maar voor extra dingen naast de verzorging hebben we niet veel tijd. Daarom geeft het vervullen van de hartenwensen van bewoners ons werk ook een boost. We worden in de praktijk van ons werk vaak geconfronteerd met het overlijden van onze bewoners en dat blijft altijd naar. Maar als je iets leuks met ze hebt gedaan, geeft dat je dat toch een heel goed gevoel.’
Wat heb je van dit project geleerd? Heeft het naast een goed gevoel ook iets anders opgeleverd?
Chrissy: ‘Heel veel mensen denken dat er ingewikkelde regels zijn en dat dingen dus niet zomaar kunnen. Maar als je goed kijkt, zie je dat er best veel mogelijk is. Voor dit project heb je eigenlijk alleen een rolstoelbus nodig en enthousiaste collega’s. En steun van de leiding is natuurlijk ook belangrijk: onze locatiemanager staat zeer open voor dit soort initiatieven. We hebben ook al twee belangrijke dingen geleerd. Ten eerste dat de wereld van de bewoners heel klein is en hun energie beperkt, dus dat we ze echt blij kunnen maken met kleine dingen. Ten tweede, dat het belangrijk is om dit soort dingen niet uit te stellen. De conditie van onze bewoners gaat in de loop van de tijd achteruit. We kunnen dus beter snel handelen. Dus gewoon doen! Al met al hebben gemerkt dat iedereen hier blij van wordt.’
Om andere collega’s ook te inspireren hebben zij samen een stappenkaart gemaakt, waarin wordt uitgelegd hoe je dit aan kunt pakken. En sinds het begin van het project is de vraag of bewoners nog een wens hebben ook standaard onderdeel geworden van het zorgleefplan.
Dit is deel twee in onze speciale kerstserie.
Lees ook het eerste deel: ‘Ik ben trots dat we in deze tijd toch het winterwonderland konden neerzetten’