Het crisisteam van ZorgAccent ging op 13 maart van start en opereert volgens Vuurboom zorgvuldig op basis van de richtlijnen van het RIVM. ‘We hebben als eerste direct al onze beschikbare beschermingsmaterialen in kaart gebracht en distribueren deze nu vanaf een centraal punt.’ De medewerkers blijven ondertussen zo nuchter mogelijk onder de nieuwe omstandigheden. De goede banden die er al waren met cliënten en collega’s worden nu nog meer gekoesterd. ‘Iedereen zorgt hier erg goed voor elkaar,’ aldus Maaike Meijerink, verzorgende IG bij het wijkteam Rijssen het Leem.     

Vanuit de behoefte 

ZorgAccent is vooralsnog veel coronaleed bespaard gebleven. In de wijkverpleging raakten tot nu toe slechts 11 cliënten en 13 medewerkers besmet. Van die 13 medewerkers zijn er inmiddels al weer 5 aan het werk. De combinatie van betrokken en tegelijkertijd ook behoedzaam doorwerken, lijkt zijn vruchten af te werpen. ‘We blijven uiteraard ook in deze situatie goed voor onze cliënten zorgen. Nu nog meer dan ooit vanuit hun behoefte en situatie. Wat willen ze precies en is er bijvoorbeeld ook nog een partner, mantelzorger of familielid waarop ze kunnen terugvallen?’, zegt Saskia Jongsma, verpleegkundige en wijkverpleegkundige in opleiding bij het wijkteam Almelo Schelfhorst.

Minimale zorg

Die behoeften blijken te verschillen. Sommige cliënten hebben behoefte aan meer begeleiding om een goed overzicht te hebben voor de gehele dag, terwijl anderen (een deel van) de zorg tijdelijk hebben opgezegd. ‘Dat laatste gebeurt vaak uit angst,’ volgens Meijerink. ‘De vraag daarbij is of die keuze altijd wel verstandig is, maar uiteindelijk bepalen de mensen uiteraard zelf wat ze willen. We houden daarbij altijd wel in de gaten of de minimale zorg bij hen is gegarandeerd.’ Volgens Vuurboom is het interessant om straks bij deze groep te gaan kijken of zij in het verleden soms wellicht te veel zorg hebben gekregen. ‘Misschien kunnen en willen deze mensen zelf meer dan wij denken.’

Hecht en warm

Volgens Jongsma en Meijerink leidde het coronavirus in het begin vooral tot veel onrust en vragen bij de cliënten. En daarna kwam soms ook de eenzaamheid om de hoek kijken. ‘De onrust en onzekerheid is nu gelukkig wel afgenomen. Dat komt waarschijnlijk ook omdat wij rustig blijven. We overleggen voortdurend met onze cliënten en zorgen bijvoorbeeld ook dat ze niet te veel wisselende mensen over de vloer krijgen. Dat zorgt voor rust en structuur.‘ Het contact met de cliënt is volgens hen nu weliswaar vaak korter maar nog steeds onverminderd hecht en warm. ‘Dat merk je ook aan het vertrouwen en de waardering tussen cliënten en medewerkers.’

Op gepaste afstand 

Jongsma en Meijerink zijn niet bang om zelf besmet te raken maar wel om de cliënten te besmetten. ‘Ondanks alle voorzorgsmaatregelen blijft die angst aanwezig. De cliënten betekenen gewoon heel veel voor ons.’ Meijerink heeft al een paar besmettingen van dichtbij meegemaakt. Onder meer bij de partner en mantelzorger van een van haar cliënten, een man die altijd ontzettend veel voor zijn vrouw doet. ‘Gelukkig is hij niet heel erg ziek geworden en hebben we de zorg voor zijn vrouw samen, en uiteraard op gepaste afstand van elkaar, voort kunnen zetten. En gelukkig is zijn vrouw niet besmet geraakt.’  

Vele helden

Vuurboom is trots op alle gemotiveerde medewerkers en krijgt naar eigen zeggen op een bepaalde manier een kick van de situatie. ‘De verbinding is groot, iedereen leeft met elkaar mee en we hebben samen in korte tijd veel voor elkaar gekregen. Ook op het gebied van digitale zorg en online werken.’ Ondanks alle bewieroking in het land, zien Jongsma en Meijerink zichzelf niet als helden. ‘Dat zijn voor mij de mensen op de IC. En ik heb ook veel respect voor mijn collega’s in de wijk en voor alle mensen die gewoon door moeten werken in de supermarkt, de bouw en noem maar op. Zij zijn ook helden maar zo zie ik mezelf niet. Het werk is soms best zwaar, maar ik zou niet anders willen‘, besluit Jongsma.