'De afgelopen week kwam het nieuws dat de WijkKliniek van Cordaan en Amsterdam UMC na zeven jaar de deuren sluit. De kliniek bood kwetsbare ouderen met een acute zorgvraag een alternatief voor ziekenhuisopname: zorg op maat, in een herstelgerichte omgeving in de wijk. De resultaten waren goed: minder complicaties, sneller herstel, minder druk op het ziekenhuis. Toch blijkt het financieel en structureel niet mogelijk om door te gaan.

Ook de MESO-zorg van specialist ouderengeneeskunde Ester Bertholet, waarin ze multidisciplinaire eerstelijnszorg in de wijk biedt en letterlijk bij ouderen thuis komt, komt niet goed van de grond op andere plekken. De combinatie van medische, sociale en preventieve zorg levert aantoonbaar betere kwaliteit van leven op, maar past niet in de huidige schotten van ons zorgstelsel. Zonder structurele bekostiging blijft zo’n aanpak afhankelijk van tijdelijke potjes of pilots.

Beide voorbeelden zijn vaak gedeeld en voorgedragen door ActiZ als goede voorbeelden. Maar voor beiden geldt nu: innovatie in de ouderenzorg vraagt om lef, maar vooral om langdurige borging. We kunnen het ons niet veroorloven dat zulke waardevolle zorgvormen verdwijnen zodra een subsidie afloopt of een visie wijzigt. De maatschappelijke noodzaak is duidelijk. De vergrijzing neemt toe, ziekenhuisbedden zijn schaars en ouderen willen het liefst thuis blijven wonen. Dat vraagt om zorg die zich aanpast aan mensen, niet andersom.

ActiZ pleit daarom voor structurele financiering van herstelgerichte en integrale zorg in de wijk. Zodat specialisten ouderengeneeskunde, verpleegkundigen en behandelaren kunnen samenwerken zonder te verdwalen in regels en schotten. En zodat zorgverzekeraars, ziekenhuizen en verpleeghuizen samen verantwoordelijkheid nemen voor de hele zorgketen, van ziekenhuis tot woonkamer.'